Powrót Jedi

Tyle było dni do utraty sił, do utraty tchu tyle było chwil. Bo najpierw ta przeprowadzka...

To było jakoś między jedną a druga falą wakacyjnych upałów. W poniedziałek, tak trochę przypadkiem, oglądaliśmy nowe mieszkanie, w środę znosiliśmy do niego nasz dobytek.

I nadal nie wiem, jak to możliwe, że ośmiodniowy wyjazd na wakacje planowałam przez kilka tygodni, a niespodziewane przeniesienie całego domu zajęło mi 5 dni.

1/3 dobytku przewiozłam, niczym kloszard, na wózku Wielkiej, 1/3 przepchaliśmy wózkiem do rozładunku towaru, pożyczonym z pobliskiego spożywczaka. Pozostałą 1/3 przytachaliśmy na własnych plecach.

Daleko tachać nie musieliśmy - ot, wszystkiego będzie ze 200 stóp, ale i tak nasze stare kości trzeszczały i skrzypiały, gdyśmy transportowali kufry, szafy i skrzynie.

W drugim dniu noszenia, gdy ubrania, porcelana, stół, łóżka i krzesła były już w nowym lokum, Największa dostała gorączki.

Podeszłam do tego po angielsku, bo i cóż było robić. Gdy temperatura spadała do 38., Największa ożywała. Pakowałam wtedy kolejną porcję gratów na wózek i szłyśmy do nowego domu. Ja rozpakowywałam, ona bawiła się w już-prawie-urządzonym-pokoju-dziecięcym. Gdy gorączka wracała, kładłam Największą na moim łóżku, z paracetamolem w brzuchu i okładem na głowie, i rozpakowywałam manatki do końca, by na koniec, w pustym już wózku, zawieźć chorą do starego domu.

Po czterech dniach przeprowadzka się skończyła, a gorączka minęła. Największa na nowo odkryła w sobie nieprzebrane pokłady energii, a ja odgrzebałam stary dobry przepis na kawę z colą.

A potem...